بایگانی برچسب برای: نمایشگاه عکس

گفتگوی روزنامه همبستگی با « فریبرز میرکبیری » عکاس برندينگ و مد

فریبرز میرکبیری دارای مدرک عكاسي از “آی ای دی” میلان و همچنين عكاسي ديجيتال از “دانشگاه هاروارد” است، او به عنوان عكاس و همچنين مشاور با برندهايي متفاوتي چون « ریناشنته » ايتاليا « چرروتی » ایتاليا، « بورژوا »، مجموعه حس خوب زندگي و … همكاري داشته و همچنين به عنوان مدرس و سخنران در « اولین کنفرانس عکاسی فشن و مد در ایران »، سمت مشاور هنری و سخنران در نهمین کنفرانس بین المللی برند، برگزاري اولين كارگاه آموزشي عكاسي مواد غذائي در كنار استاد ايتاليايي به نام مائوريتزيو لودي حضور داشته است.

با فریبرز میرکبیری گفتگوئی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم:

• این روزها همه با داشتن موبایل و دوربین همراه آن عکاس شده اند، موافقید؟

در دوره ای قرار داریم که بیشترین تعداد عکس کل تاریخ در آن گرفته می شود و بیشترین استفاده از عکس را در شبکه های اجتماعی، روزنامه ها، مجله ها، سایتها و بیلبوردهای تبلیغاتی داریم اما بسياري از عکاس های دنیا متفق القول این دوره را دوره « مرگ عکاسی » نام می برند، دلیلش این است که با وجود شبكه هاي اجتماعي استفاده از عکس بسيار زیاد شده و با وجود داشتن اسمارت فون ها، عکاسی وقتی آنالوگ بود کار بسیار دشواری بود که الان خیلی راحت شده و در دسترس همه قرار گرفته و هر کدام از مردم قادر به عکس گرفتن هستند، شاید میشد زمانی از عکاسی به عنوان یک هنر اسم برد اما امروز عکاسی هنر نیست مگر در شرايط خاص. امروزه عکاسی تبدیل شده به یک ابزار برای ارائه کردن یک محصول، حالا این محصول می تواند یک محصول واقعی باشد، یک شخص باشد و یا یک اتفاق. همه دنبال این هستند که در این شبکه های اجتماعی یک محصول را ارائه کنند و این محصول لزوما می تواند برای فروش هم نباشد.

• چه مقدار از عکاسی شامل دانش و آگاهی و چقدر مهارتهای فردی می شود؟

سوال خیلی سختی است! در دوره انفجار اطلاعات قرار داريم، كه چنین دنیایی متاسفانه قشر عکاس جزو معدود قشرهایی هستند که حداقل در ایران خیلی دارند « درجا » می زنند و دارند همان کارهایی را که در دهه قبل می کردند تکرار می کنند. این شاید یک مقدار تنبلی عکاس های دوره ما را نشان می دهد چون در چنین دورانی مسلما من عکاس هم باید تلاش کنم که روز به روز سلیقه ام را بر مبنای اتفاق هایی که در دنیای اطرافم می افتد تغییر دهم، باید این دنیا را خوب بشناسم و این اتفاقات را خوب رصد کنم تا بتوانم به مشتری آن اتفاقات را پیشنهاد کنم، این موردی است که در ایران خیلی کم اتفاق می افتد و دلیلش هم این است که خیلی از عکاس های ما عکاس های سنتی هستند و عکاسی را انتخاب کرده اند چون به نظرشان کار آسانی آمده و فکر می کردند عکاسی کردن یعنی اینکه پشت دوربین قرار بگیرند و شاتر دوربین را فشار دهند.

                            اولین سمینار عکاسی فشن- فریبرز میرکبیری- جلال سپهر

• خلق یک لحظه ی خوب ویژگی های مکانی و زمانی می خواهد؟

می شود گفت هم شرایط زمانی و مکانی خوبی را می خواد و هم نمی خواهد! می خواهد از این جهت که وقتی که من خودم صحنه سازی کنم مسلما خلاقیت من است که در ساختن آن لحظه تاثیر می گذارد و من هستم که قبل از اینکه آن صحنه عکاسی شود باید آن تصویر را در ذهن خودم ساخته باشم و بدانم چه عکسی محصول و خروجی من می شود و به همین دلیل می توانم بهتر روی آن اشراف داشته باشم و اتفاقم را در آن مکان پیش بینی کنم، می تواند نباشد چون خیلی از مواقع اتفاق می افتد که شما یک ماجرا را ترسیم و پیش بینی نکرده باشید ولی اتفاق می افتد و لحظه ای را شکار می کنید و عکسی را ثبت می کنید که شاید عکس جذاب و زیبای و خیلی موثر و تاثیر گذار در بیننده باشد.

• مدتی قبل تعدادی از عکس هایتان « سرقت » شد؟

بله متاسفانه چند وقت پیش تعدادی از عکسهای من بدون اجازه من توسط شهرداری تهران و آژانس عکس تهران در خانه هنرمندان ایران « جایی که آدم انتظار دارد آنجا احترام هنرمندان واجب باشد » یک نمایشگاه گروهی با تعدادی از عکس های من برگزار شد بدون اینکه من در جریان آن باشم، اتفاق ناخوشایندی بود که خیلی باعث دلخوری من شد و الان هم وکیل من در حال پیگری است و دادگاه آن همين هفته است و انشاالله بشه به نتیجه مثبتي برسد و امیدوارم اینگونه اتفاق ها دیگر پیش نیاید چون متاسفانه استفاده غیرقانونی از عکس و تصویر در ایران خیلی زیاد است.

• چه باید کرد که این اتفاقات دیگر تکرار نشود؟

شاید تنها راه حمایت عکاس ها و هنرمندان از همدیگر باشد، متاسفانه در این جریان من حمایت خیلی چنداني از جامعه هنرمندان ایران ندیدم، با وجود اینکه این خبر رسانه ای شد و خیلی از روزنامه ها و رسانه ها همراهی کردند اما آن اتفاق و حمایتی که باید از جانب هنرمندان می شد پيش نيامد و این باعث تاسف است، امیدوارم ما هنرمندان این مسائل را فقط به صورت شخصی نبینیم کما اینکه خود من پيش از اين اتفاق يعني چهار سال پیش در اولین سمینار عکاسی فشن و در حضور بسياري از روسای انجمن عکاسان شهرهاي مختلف ايران درباره كپي رايت صحبت و به آن اشاره کردم ، امیدوار بودم و امیدوار هستم که یک زمانی حساسیت های ما به عنوان هنرمند و عکاس اینقدر زیاد باشد که به جای اینکه همدیگر را به چشم رقیب نگاه کنیم با هم همراه باشيم زيرا کنار هم بودن ما باعث می شود که اتفاقات خوب و مثبتی را در زمینه هنری و عکاسی در ایران به وجود آوریم.

در این مطلب، گفتگوی روزنامه همبستگی با « فریبرز میرکبیری » عکاس برندينگ و مد را مطالعه کردیم. امید است که مورد توجه شما عزیزان قرار گرفته و نکات مثبتی حتی در زمینه آموزش عکاسی برای شما در بر داشته باشد.

نویسنده: فریبرز میرکبیری

برگزاری یک نمایشگاه برای هر هنرمندی هیجان انگیز و جذابه اما اینکه بدون حضور تو و حتی بدون اطلاع تو برات نمایشگاه برگزار کنن از اون اتفاقات عجیب و غریبه که فقط توی ایران میتونه پیش بیاد! بعد از تغییرات اخیر که روی سایت ام انجام شده امروز در حال سرچ کردن اسم خودم توی گوگل بودم و زمان سرچ رو گذاشتم ماه اخیر تا ببینم چه آپدیت هایی توی گوگل ثبت شده. توی نتایج چشمم به لینکی از سایت عکسخانه افتاد اما فکر کردم احتمالا مربوط به نمایشگاه قبل ام بوده، اما پایین تر که رفتم دیدم همون خبر توی دو سایت دیگه هم اومده و تیتر “نمایشگاه گروهی شهر تهران” نظرم رو جلب کرد. داخل سایت عکسخانه که شدم دیدم اسمم کنار تعدادی عکاس دیگه قرار داره و خبر مربوط به برگزاری یک نمایشگاه گروهی عکس در خانه هنرمندان ایران در شهر تهرانه که گویی از ابتدای تیر ماه تا 8 تیر هم ادامه داشته!!!

مرکز ارتباطات و امور بین الملل شهرداری تهران و آژانس عکس تهران برگزار کننده این نمایشگاه بودن و انگار 6 عکس از من هم جزء آثار نمایش داده شده بوده! بین عکاسان، تعدادی از دوستان عکاس به نام و آشنا مثل نازنین طباطبایی و آرش عاشوری نیا هم به چشم میخورن.

انجمن عکاسان ایران ، عکسخانه ، عکاسی.کام

اما اینکه اصل داستان چی بوده و از کجا شروع شده. فکر میکنم 2سال پیش بود که یک صفحه اینستاگرام به اسم Tehran Daily Life با هشتگی به همین نام شروع به انتشار برخی از عکس های منتشر شده عکاسان از تهران کرد. هر کسی میتونست با استفاده از هشتگی به همین نام امکان شرکت در این اتفاق رو پیدا کنه و اگر عکسش تایید میشد توی صفحه مورد صحبت به اشتراک گذاشته میشد. چند ماه بعد هم عکس ها در کتابی که اگر اشتباه نکنم به اسم “تهران شهر زندگی” بود منتشر شد و به نظر میومد کار به همینجا ختم شده باشه که انگار اینجور نبود و تصمیم به برگزاری نمایشگاه هم گرفتن!!

در حال حاضر چند سوال بزرگ برای من پیش اومده که امیدوارم دوستان شرکت کننده در نمایشگاه فوق هم همراهی کنن تا بلکه کسی از برگزار کنندگان به این سوال ها جواب لازم رو بده.

اول اینکه برگزاری یک نمایشگاه بدون اطلاع صاحبان آثار از چه لحاظ کار درستی قلمداد شده؟ از لحاظ کپی رایت؟ از لحاظ احترام به هنرمندان شرکت کننده؟ یا از نظر قوانین اجتماعی؟

دوم آیا من یا هر کس که عضوی از این نمایشگاه بوده به عنوان صاحب اثر اصولا هیچ حقی درباره این نمایشگاه نداشتیم که مسئولین محترم حتی به خودشون زحمت این رو بدن که از ما اجازه ای بابت این کار گرفته بشه؟ و یا نکنه فکر میکردن که تک تک ما باید از خوشحالی بال در بیاریم و کلاهمون رو به آسمون بندازیم چون زحمت کشیدن و بدون اطلاع ما برامون نمایشگاه برگزار کردن!!؟

سوم حق و حقوق مربوط به یک عکس، یا هر اثر هنری به چه کسی تعلق داره به هنرمند و یا صفحه اینستاگرامی که اونها رو به اشتراک گذاشته؟؟

چهارم اگر من عکاس تصمیم به واگذار کردن حقوق مربوط به عکس ام به کسی رو داشته باشم اصولا و از لحاظ قانونی نباید این حقوق رو رسما و با امضاء کردن یک برگه که روی اون شرایط واگذاری اثر قید شده عنوان کنم؟

بیش از یک سال قبل شادی قدیریان و پس از اون آرش عاشوری نیا و در سالهای قبل یا بعد اون هم هنرمندان دیگری در اعتراض به استفاده بدون اجازه از آثارشون اعتراض کردن اما متاسفانه هنوز هم این موضوع راه به جایی نبرده. یک سال پیش من هم با نوشتن مطلبی درباره برخی قوانین کپی رایت جهانی سعی در حمایت صحبت های شادی قدیریان و آرش عزیز کردم و الان هم تنها حرفی که میتونم  اضافه کنم اینه که بی تفاوت بودن هر کدوم از ما به این موضوع فقط باعث بدتر شدن روز به روز این روند میشه. دوستان عزیز هنرمند لطفا قبل از اینکه این اتفاق براتون پیش بیاد بهش اهمیت بدید.

نویسنده: فریبرز میرکبیری